Mijn donker kantje ...

Het overkomt me nu voor de 3de keer. Zomaar ineens is het er, je staat op en alle energie werd die nacht uit je lichaam gehaald. ( Buitenaardse wezens die je energie komen stelen?)  Boos zijn, ontploffen voor het minste, praten als een priester (zo zeggen mijn dochters, 'preken' bedoelen ze dan), slapen overdag, zomaar huilen, stemmen horen die er niet zijn, tot midden in de nacht voor school werken, chaos in de klas, nog meer voor school werken want het was chaos in de klas, in een gesprek de weg kwijt raken, zomaar ergens verdwalen, in paniek raken, niet durven gaan slapen omdat je bang bent van het piekeren, alledaagse dingen niet meer kunnen uitvoeren omdat je de volgorde niet meer kent, geen concentratie meer, alles duurt dubbel zo lang, 2 migraine-aanvallen van 3 dagen per week en het ergste is het gevoel dat je vindt dat je niet meer nodig bent ,een lastpost bent omdat je niet meer functioneert als voorheen. Ik heb het geluk omringd te zijn door lieve mensen die me begrijpen en steunen. Het moet een hel zijn voor mensen die dat geluk niet hebben.
Ik heb lang getwijfeld of ik het op knopje 'publiceren' zou klikken. Maar kijk, ik heb het toch gedaan!
De allereerste keer dacht ik echt dat ik gek aan het worden was. Van het woord 'depressie' had ik wel al eens gehoord, maar dat ik dat zou krijgen! Ik ging in behandeling bij een psychiater en nam veel medicatie. Het duurde bijna een jaar voor ik me weer goed in mijn vel voelde. De medicatie werd afgebouwd. 5 jaar later liep het opnieuw verkeerd. De psychiater van voordien was verhuisd en ik moest op zoek naar iemand anders. Dat viel niet mee en ik kwam bij de verkeerde persoon terecht, steeds andere en zwaardere medicatie. Ik wilde iets 'doen' om me beter te voelen. Ik wilde weer structuur in mijn dag krijgen. Ik kwam terecht op de afdeling 'Angst en depressie' van St.- Pieter in Leuven. Ik ging er 3 maanden 'op stoel' (Elke dag van 9.00 tot 17.00 therapie volgen). Niet evident met jongere kinderen, maar ik werd elke dag een beetje meer de mama en de vrouw die ik doordien was.
Ik leerde weer de dingen kennen die ik leuk vind en die me energie geven.
En toch overvalt het me nu een 3de keer. Het zit waarschijnlijk in mijn genen. Al een hele tijd kozen we hier voor homeopathie. Ik volg nu privé therapie bij een psychologe en samen zoeken we naar een levenswijze die beter bij me past. Ze leert me de basis van mindfulness. Dat donker kantje zal er altijd zijn, alleen mag ik er niet zo tegen vechten. Ik moet het af en toe gewoon even toelaten. Mediteren en yoga gaan me alvast helpen. En als de zon nu ook wil beginnen schijnen dan gaat het vast ook weer wat lichter worden in mijn hoofd.

Een tas voor Syrië.

Al meer dan 23 jaar zijn we Plan-ouder. Eerst van een meisje Marie uit Haïti, ondertussen een jonge dame. Toen ze 18 werd, kregen we een allerschattig fotootje van Oliver toegestuurd uit de Dominicaanse Republiek. Daar konden wij als gezin geen 'neen' tegen zeggen. Maar ook andere goede doelen worden hier gesteund. Dochter Eva vertrekt in september naar Marokko met de Bouworde.
Zij bedacht een patroon van een tas. Hier kom je alles te weten over het patroon en hoe jij het kan kopen en zo Syrië steunt.