vrijdag 31 mei 2013

Mijn donker kantje ...

Het overkomt me nu voor de 3de keer. Zomaar ineens is het er, je staat op en alle energie werd die nacht uit je lichaam gehaald. ( Buitenaardse wezens die je energie komen stelen?)  Boos zijn, ontploffen voor het minste, praten als een priester (zo zeggen mijn dochters, 'preken' bedoelen ze dan), slapen overdag, zomaar huilen, stemmen horen die er niet zijn, tot midden in de nacht voor school werken, chaos in de klas, nog meer voor school werken want het was chaos in de klas, in een gesprek de weg kwijt raken, zomaar ergens verdwalen, in paniek raken, niet durven gaan slapen omdat je bang bent van het piekeren, alledaagse dingen niet meer kunnen uitvoeren omdat je de volgorde niet meer kent, geen concentratie meer, alles duurt dubbel zo lang, 2 migraine-aanvallen van 3 dagen per week en het ergste is het gevoel dat je vindt dat je niet meer nodig bent ,een lastpost bent omdat je niet meer functioneert als voorheen. Ik heb het geluk omringd te zijn door lieve mensen die me begrijpen en steunen. Het moet een hel zijn voor mensen die dat geluk niet hebben.
Ik heb lang getwijfeld of ik het op knopje 'publiceren' zou klikken. Maar kijk, ik heb het toch gedaan!
De allereerste keer dacht ik echt dat ik gek aan het worden was. Van het woord 'depressie' had ik wel al eens gehoord, maar dat ik dat zou krijgen! Ik ging in behandeling bij een psychiater en nam veel medicatie. Het duurde bijna een jaar voor ik me weer goed in mijn vel voelde. De medicatie werd afgebouwd. 5 jaar later liep het opnieuw verkeerd. De psychiater van voordien was verhuisd en ik moest op zoek naar iemand anders. Dat viel niet mee en ik kwam bij de verkeerde persoon terecht, steeds andere en zwaardere medicatie. Ik wilde iets 'doen' om me beter te voelen. Ik wilde weer structuur in mijn dag krijgen. Ik kwam terecht op de afdeling 'Angst en depressie' van St.- Pieter in Leuven. Ik ging er 3 maanden 'op stoel' (Elke dag van 9.00 tot 17.00 therapie volgen). Niet evident met jongere kinderen, maar ik werd elke dag een beetje meer de mama en de vrouw die ik doordien was.
Ik leerde weer de dingen kennen die ik leuk vind en die me energie geven.
En toch overvalt het me nu een 3de keer. Het zit waarschijnlijk in mijn genen. Al een hele tijd kozen we hier voor homeopathie. Ik volg nu privé therapie bij een psychologe en samen zoeken we naar een levenswijze die beter bij me past. Ze leert me de basis van mindfulness. Dat donker kantje zal er altijd zijn, alleen mag ik er niet zo tegen vechten. Ik moet het af en toe gewoon even toelaten. Mediteren en yoga gaan me alvast helpen. En als de zon nu ook wil beginnen schijnen dan gaat het vast ook weer wat lichter worden in mijn hoofd.

11 opmerkingen:

  1. Joëlle,
    Ik vind het heel moedig van je om dit hier te publiceren. En ik weet ook uit eigen ervaring dat op dit moment niet veel dingen helpen die tegen je gezegd worden. Maar ik meen het als ik zeg:` als er iets is dat ik voor u kan doen, aarzel dan niet om het te vragen`... al is het maar eens ne koffie komen drinken of samen effkens cratief bezig zijn...soms doet een beetje afleiding van die chaos in je hoofd goed... Je bent een goede juf, daar moet je niet aan twijfelen! Ik herken het allemaal wat je schrijft, maar ik heb het geluk gehad dat ik mijn knop nog heb kunnen omdraaien... Ik weet zelf niet hoe anders zou ik het je zeker vertellen!!!
    Groetjes en neem de tijd die je nodig hebt!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Joppe, ik vind het knap dat je je verhaal hier hebt gedeeld! Er rust soms nog te veel een taboe op 'depressie'. Mijn zus heeft het doorgemaakt, een vriendin maakt het momenteel mee... Ik kan je enkel maar heel veel kracht wensen, heel veel begrijpende mensen om je heen!
    En het zonnetje zal af en toe wel weer schijnen hoor!
    DIKKE knuffel van Poekie
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wauw.. Mooi neergezet! Ik herken veel... Uit mijn eigen 'dikke dips' en vanuit mijn directe omgeving, waar men, zoals ze hier wel zeggen, niet zo'n sterk hoofd heeft. Veel sterkte, en bovenal, veel zon!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat ontzettend dapper dat je je verhaal toch geplaatst hebt! Ik wens je alle kracht en liefde toe die je nodig hebt om weer jezelf te worden en te leren leven met je 'donkere kantje'. Respect!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Moedig om het te delen. Ik wens je alleszins veel energie en positieve kracht toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Heftig verhaal ... mij heeft Yoga heel erg geholpen ... het maakt dat ik de dingen beter kan aanvaarden ... hoop dat het voor jou ook een gunstig effect heeft ...

    Fijn weekend ... groetsssssss Gerd@

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Courage, en veel liefde en begrip om je heen!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik ben nu dik drie maanden met yoga bezig (ben wel benieuwd waar jij yoga volgt?) en ik geloof echt heilig in de kracht van yoga. (Natuurlijk gaat dat geen depressie doen verdwijnen, maar het maakt je zowel fysiek als mentaal sterker.) Veel moed, ik ben blij om te lezen dat je de juiste mensen om je heen hebt! x

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Even een virtuele knuffel, moedig dit hier te delen! Sterkte!
    Xx Janina

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hey, ik heb pas uw blog bij toeval ontdekt en lees deze post nu een klein jaar later. Wat een moed moet je hebben gehad om dit hier te publiceren. Jij bent ZEKER niet alleen met die donkere kant, volgens mij lopen er zoveel anderen rond die dit ook hebben, ook denken dat hen dit nooit kan overkomen, dat ze de enigen zijn en het dan ook niet durven uitspreken of erkennen bij zichzelf, laat staan delen met anderen. Wat een hele stap om het dan toch te doen! Je mag best fier zijn op jezelf!

    Moest meditatie en yoga helpen, laat het me weten, ik kan het ook gebruiken.

    BeantwoordenVerwijderen